TEŞRİF-İ Mİ'RÂC Bekir Sıtkı Karaduman

Ol gece kim Dâvet-i Hakk idi “Esrâ Biabdihî”
Olmuştu Resûlün Mescid-i Aksâ ilk karargâhi

“Leyle’n-mine’l-Mescidi’l-Harâm, ile’l-Mescidi’l-Aksâ”
Sırrı fermândı Resûle, gördü Hakk’ı nere baksa

Ne geceydi ol gece Yâ Rabb, inmişti ervâh arza
Dağlar, taşlar hep secdede, bir rahmetti Hakk’tan hâzâ

Enbiyâ, ervâhı oldu bu mülâkattan mesrûr
Bir nidâ Hakk’tan yana ki buldu âlemler sürûr

Enbiyâ ervâhı gelip, sâfı sâf oldu bîgümân
Nûr-u Risâlet evvele kıldılar biât hemân

Enbiyâlar ervâhına olunca Resûl imâm
Evvel, âhir nübüvvetin tasdik ettiler tamam

Hakk râhının erlerine kıldı vedâyı Resûl
Bu ilâhî aşk nûrundan geçti nice arz ve tûl

Bürhân oldu Mirâc’a hem kıyâm eder o taş hâlâ
İsbât eder münkirlere kıyâmete bu hâl kala

Ref olup geçti semâya aşk ile bastı kadem
Geldi gök ehli bâhuşû, istikbâl etti Âdem

Vâsıl oldu İbrahim’e atasıdır ol nebi
Mirâcının kudsiyetin tasdik eyledi lebi

Temâşâ etti ervâh-ı ezel ebed nazar ile
Akl-ı beşer getiremez bu ru’yeti aslâ dile

Bir lâhûtu mânâ içre gördü her esrâr-ı âyân
Gelmemiştir cihâna hiç, kılacak esrâr-ı beyân

Âcizâne arz edeyim ben bu esrârdan bir haber
Zâhir bâtın tekâmüle bir vesileymiş meğer

Ru’yet-i Hakk olanlarda kıldı bu hâl tam tecelli
Hakk-ı mutlak idi bu hâl, ümmetinin tâ ezeli

Gelince semâya Resûl, nûrundan söndü her ziyâ
Seyrân olmamıştır aslâ andan gayrisi semâya

Bütün ervâh izhar etti sevincini Hakk’a cehren
Çünkü cümle mahlûkâtın eşrâfıydı bu gelen

Geçti ervâh-ı âlemden görüp envâr-ı hakikat
Bir kürsü olmuştu Nebî’ye halkolunan bu mümkinat

Ne gam kaldı, ne keder, açıldı esrâr-ı âlem
Bîtefekkür buna insan, yazmaktan âcizdir kalem

Esrârı mânâyı Kur’ân açıp ana hazinesin
Bu gece almıştı Rabbinden selâmetin sefinesin

Ne ervâh kaldı ezâda, ne cism-i cân cefâda
Sultân-ı Enbiyâ tâcın, giydi bu gece fezâda

Ehl-i semâ ana hayran, melekler eder bayram
Tabiin ehl-i sâlihe nâr olmuştu bugün haram

İşte bu lütf-u ikrâmla ederken sohbet-i hâl
Kaldırıp vechi nikâbın gösterdi ana cemâl

Kavuşup aşk-ı cândan sıdk ile mâşûka bu gece
Sohbet-i Hakk vuslatiyle gördü Rabb’ın her cihetce

Arş’ı Kürs’ü seyrân olmuş, Levh-ı Mahfûz ana hayran
Eşyayı sırrı hakikat, aşk içre doldu bu cihan

Ne ins, ne melek âgâh olmamış bu sırra yakîn
Habibine nasib oldu sırrına ermek Hâlik’in

Mukarrabîn ehli dahi görmemiş böyle izzeti
Zevk-i Mirâc emri oldu beş vakit namaz ziyneti

Kalmadılar aslâ mahrum ehl-i semâ bundan uzak
Değil melek, erbâb-ı dîl, mest olmuştu dahi Burak

Cümle mahlukun mâşûku, gönüllerin pâdişâhı
Oldu âlemlere rahmet, görünce şeksiz Allah’ı

Bu lütfa erince Habib, seyrân oldu ana cennet
Arz-ı semâ ilelebet buldu Hakk’tan sonsuz rahmet

Bilâ hâil gören Hakk’ı olmaz mı bu lütfa nâil
Bu sebebden şefaatı mevcûdata oldu şâmil

Yaratılmış cümle âlem beklediler bunca yolun
Bu Mirâc’la ehl-i semâ gördü evvel âhir soyun

Her hükmü fermânı evveli lûtfeyledi bir nazarla
Tekmil ahlâkın esrârı erdi kemâle Mirâc’la

Olmasaydı Mirâc-ı Hakk, kim olurdu rahmet arza
Bir vesile oldu Mirâc, hidâyete Hakk’tan hâzâ

Cümle gök ehli beraber seyrederlerken her âlemi
Bu hâl ile izhar etti mükerrem olan âdemi

Böyle seyr-ü cemâl iken esrârı ahd-i vefâyı
Bir tecelli olup Hakk’tan, nûr ile geçti semâyı

Ol gece dönüp arza, geldi hâne-i saadete
Bu ilâhî Mirâc zevkin anlatmak için dâvete

Bu ilânı bilmez münkir dalmış cehl-i dalâlete
Hâlâ vardır mevcûdâtı, düşmüş zavallı adâvete

Olmasaydı bu sır ifşâ mümkün müydü bilmek anı
Eğer âşık isen sırra, Mirâc sahibini tanı

Nasib olmaz nâdana sır, olmadıkca ehl-i kemâl
Bil MUHAMMED MUSTAFA’yı, ancak Resûldedir bu hâl

Bildi Mirâcını SITKI, uyup Resûlle Sıddıka
Mir’ac haktır ey dostlarım, düşmeyin artık nifâka